Αγροτικής επανάστασης συνέχεια

επιμέλεια: Μαρία Παπαγιάννη

(συνέχεια από το προηγούμενο)

"Οι ευσεβάστως υποφαινόμενοι κάτοικοι των περιχώρων Νάξου αναφερόμεθα ότι η αενάως βρύουσα τυρανική δυνάστευσις και η σκληρά απανθρωπότης των προυχόντων της πόλεως Νάξου εποίησεν ημάς σημερον να εκτραγωδήσωμεν ενθέρμως και δακρυζόντας προς το Βασιλικόν τούτο Επαρχείον την απαραμύθητον ταύτην τυραννίαν ην παρ εξ'αυτών δοκιμάζομεν.

Πάμπτωχοι όντες ημείς και οι προύχοντες της πόλεως Νάξου υπέρπλουτοι, επεκράτησε μια τραχυτάτη συνήθεια εις ημάς δια μετά της βίας των προυχόντων και της μεγίστης ημών πενίας να είμεθα αιχμάλοτοι προς αυτή και να μας μεταχειρίζωνται ως ειλώτας προστάωντάς μας αυστηρώς να παρευρισκόμεθα πάντοτε έτοιμοι εις τα διατασσόμενα παρ' αυτών προς ημάς.  

Μη δυνάμενοι δια ημάς να ζήσωμεν κατ' άλλον τρόπον, φοβούμενοι δια τας απειλάς των απάντων και μη έχωντες καταφυγήν φιλοδίκαιον να πράξωμεν ελευθέρως  [...]προς απαίτησην των δικαιωμάτων μας, ευρισκόμεθα έως τώρα εις τον βυθόν της απωλείας.

Δια τούτο προς σαφεστέρα πιστοποίησιν αναφέρομεν τα εφεξής ζητώντες την απαιτουμένην υπεράσπισιν.

Άρξις της τραχυτάτης τυραννικής συνηθείας των προυχόντων της πόλεως Νάξου. Παραδείγματος χάριν. Εάν ήθελαν κάμει εκείνον το υποστατικόν καρπόν πινάκεια εξήκοντα, λαμβάνη η Βασιλεία το δέκατον πινάκια έξι και ο Κύριος του υποστατικού πινάκια τριάκοντα οκτώ, ο δε γεωργός λαμβάνη μόνον πινάκια δέκα έξι.  Δι αυτά τα δέκα έξι πινάκια τον καρπόν όπου λαμβάνει ο δυστυχής εκείνος γεωργός είναι [...] απαράβατον χρέος να καλλιεργη δι ιδίων του εξόδων και ζώων εκείνο το υποστατικόν, καθ' όλας τας αναγκαίας αυτού καλλιεργίας να βάνη όλον τον σπόρον, να δήδη έναν ή δύω κριούς καλούς, να δήδη τόσα φορτία ξύλα ή είκοσι, ή τριάκοντα, ή και εκατόν κατά το υποστατικόν, και περισσότερα, να κάμνη τόσας αγκαρίας να συνάξη τον καρπόν και να του τον φέρη όπου κατοική χωρίς να εξωδεύη ο οικοκύρης του υποστατικού ουδ' οβολό, αφίνομεν κατά μέρος τόσα άλλα κακά όπου μας κάμνουν άτινα είναι απερίγραπτα.

Τοιάυτην τυρανίας και σκληράν απανθρωπίαν μεταχειρίζονται ο΄θτοι προς ημάς εις όλα τους τα υπιστατικά, αμπελόνων και χωραφίων.  

Τέλος πάντων μας έχουν και πορευόμεθα εμπροσθέν τους όταν εξέλθωσιν έξω εις τα συνεπάρματά τους, θεοποιούμενοι τον εαυτόν τους.  

Δια όλα ταύτα ως ανυποφόρητα, και μη δυνάμενοι να δοκιμάζομεν αυτά, βλέποντας τις ότι, από καιρού εις καιρόν αυξάνει η [...], αποφασίσαμεν να παρατηθώμεν εκ των υποστατικών και να απέχωμεν δι' όλου εξ'αυτών, ζήσαντες εις το εξής ειρηνικώς και τιμίως, έχοντες βοηθείαν την θείαν του παντάνακτος θεού και των φιλοδίακιων υπεράσπισιν της Α.Μ. του Γαληνοτάτου ημών Βασιλέως.

Πληροφορηθέντες δε ούτοι την τελευταίαν ταύτην απόφασιν της παρατίσεώς μας εκ των υποστατικών τους, άρχησαν με αυστιράς απειλάς να μας επαπειλούν, λέγοντές μας ότι, να πειρορίσωμεν τα ζώα μας εκ των χερσέων και άτραφων υποστατικών τους, χωρίς να δυνηθώμεν ποτέ να περάσωμεν εξ'αυτών τα ζώα μας να τα υπάρωμεν εις τα ιδικά μας υποστατικά και όπου ήθελεν ευρεθώσι αυτά μπαστουρωμένα ή αμπαστούρωτα αμέσος τότε θέλει σκοτώνονται έως ου να καταντήσωμεν και ευθίε δια της τυραννικής αυτών βιάς να δίδωμεν έτι μάλλον εις αυτούς πλείστα των πρώτων.

Τούτων ούτως εχόντων, προστρέχωμεν εις την ευθυδικίαν του Βασιλικού τούτου Επαρχείου εξαιτούμενοι παρ' αυτό την απαιτούμενην (ως διαδήλωται ) φιλοδίκαια υπεράσπισιν και ειδοποιούμεν αυτούς ως ακολούθως:

Α. Εάν θέλοσιν ούτοι να μην πειράζονται τα απερίφρακτα και χερσαία αυτών υπστατικά εκ των ζώων μας, ας τα περιφράξουν καλώς ώστε [...] να μη δύναται ζώον μπασοτυρωμένον να εμβή μέσα.

Βον.  Δεν δύναται κατά νόμους να μας περιορίσουν εις όσα έχωμεν επαρμένα καλοκαιρινούς καρπούς, έως ου να τελειώσουν κατά τάξιν οι ελευσόμενοι διμιτριακοί καρποί, τότε δε και αυτοί ως και τα άλλα, είναι υπόχρεοι να τα περιφράξουν δια να μην πειράζονται εκ των ζώων μας, απεχόμενοι ημάς εξ'αυτών.

Γον. Δεν δύναται να μας περιορίσουν εις όσα έχωμεν αυθαίρετα. δηλαδή εμβαντίκια και άλλα υπέρ έχουσιν εγγράφους συμφωνίας ήμή όταν μοιρασθώσι και λάβει ο καθείς το μερίδιόν του.

Δον. Εάν αυτή η βαρυτάτη δόσις των υποστατικών τους ξύλων [...] και λοιπών και ο παράνομος μερισμός των καρπών αυτών δεν παύσει ημείς θα [...] τα εξής: εις το εξής δεν θέλομεν καλλιεργείν αυτά, αλλ' ειδοποιούντες παρ' ημών από του νυν και του λοιπού να λάβοσιν αυτά και ας τα καλλιεργούν με όποιον τρόπον έυρωσιν την ευκολίαν, και μεθόδων της καλλιεργίας των.

Διο γνωρίζοντες υμάς ότι οι προύχοντες ούτοι δυσκόλως συγκατανεύουν εις την δικαίαν μας αίτησιν, και σχεδόν καταντά η γη να μείνη ακαλλιέργιτος ήτις προξενεί ουκ ολίγην ζημίαν εις το ταμείον.

Δια ούτε ειδοποιούμεν το Βασιλικόν τούτο επαρχείον ότι ή να τους καθυποβάλλι να παύσουν εις το εξής εγγράφως από τας τοιάυτας τυραννικάς απολαύσεις με προθεσμίαν εντός τριών ημερών από της προς το επαρχείον παρουσιάσεως της αναφοράς μας, και μετά παρέλευσιν ταύτης μας της προθεσμίας  εάν δεν εισακούσουν της αιτίσεώς μας.  Το Βασιλικόν Επαρχείον παρρακαλείται να διευθύνει αντίγραφον της παρούσης μας ταπεινής αναφοράς προς την Α.Μ. και να καταχωρισθεί εις μίαν των εφημερίδων του Βασιλείου της Ελλάδος περιμένονττες τάχιστα απάντησιν της παρούσης μας από του Α.Μ. προς απαλλαγήν των δεινών μας.

Και επί των ημερών του Κυβερνίτου Καποδίστρια ήθελ' αναφερθώμεν περί τούτων, πλην η αλλεπάλληλος μεταβολή των πραγμάτων της Ελλάδος εμπόδισεν ημάς.  επειδή αυτή η συνήθεια η τυρανική η μεταξύ περιχώρων και πολιτών δεν είναι ούτε εις άλλον μέρος της Νάξου ούτε εις κανέν άλλο μέρος του Βασιλείου της Ελλάδος.  

Προσέτι αν το Βασιλικόν τούτο Επαρχείον αμελίσι των αιτισεών μας, ημείς θέλομεν αναφερθή τότε κατ' ευθείαν προς την Α.Μ. και η Α.Μ. ο Βασιλέας ημών είμεθα βέβαιοι ότι θέλει μας απαλλάξη εκ των διατρεχόντων προς ημάς δυνών εις τον οποίον όπερ ο λαός μας υψωμένας τας χείρας προς τον θεόν, φωνάζει με έκφραστον αγαλλίασιν το Ζήτω ο Βασιλεύς ημών.

Είμεθα εύελπεις εισακουσθεί η δέησίς μας.  Διο και υποσημειούμενοι μένομεν.

Εν Νάξω τη 16η Ιουλίου 1833, Περίχωρα.

Οι ευπειθείς πατριώτες Κάτοικοι των Περιχώρων Νάξου.