Στους ...«τεμπέληδες» δασκάλους

του Κων/νου Κλουβάτου

Σχολικού Συμβούλου 3^ης Περιφέρειας Π.Ε. Κυκλάδων

Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη σχολική χρονιά (2012-2013), με τις κουτσουρεμένες αποδοχές και την παράλληλη αύξηση του εργασιακού φόρτου, με την ψυχολογία στο ναδίρ και τα προβλήματα επιβίωσης στο ζενίθ, οφείλουμε να αποδώσουμε στοιχειώδη τιμή προς τον ακάματο δάσκαλο, ιδιαίτερα της Α/θμιας Εκπ/σης, το θεάρεστο έργο του οποίου είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντα

Είδα τους εκπαιδευτικούς να επιτελούν το έργο τους με απόλυτη ευσυνειδησία,

ανθρώπους με οικογενειακά προβλήματα,

με δυσκολία να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις,

τις οικονομικές, να αφήνουν έξω όλα τα προβλήματα

και να φοράνε το καλό χαμόγελό τους, μόλις στην πόρτα του σχολειού εισέλθουν,

για να διατηρήσουν κλίμα θετικό για τα παιδιά του κόσμου που μορφώνουν.

Τους είδα τους αποκαλούμενους «τεμπέληδες»,

όπως πολλοί σκοπίμως θέλουν να
παρουσιάσουν,

να αποτελούν ό,τι καλύτερο η κοινωνία μας έχει η παρηκμασμένη να επιδείξει.

Είδα να ανοίγουν διάπλατη αγκαλιά για όλα τα παιδιά,

προσφέροντάς τους περισσή στοργή κι αγάπη

απ’ την κοινωνική την πίεση ανακούφιση,

κι απ’ το συναισθηματικό της οικογένειας φορτίο,

που βιώνει δύσκολες πραγματικά στιγμές.

Τους είδα με βαθιά συνείδηση του παιδαγωγικού τους ρόλου,

να αναλαμβάνουν ρόλο και δασκάλου και γονέα,

τίποτα να μη λείψει σε κανένα μαθητή, εν ώρα παρουσίας στο σχολειό,

αλλά κι εκτός του σχολικού πλαισίου.

Τους είδα βάζοντας το χέρι τους στην τσέπη τους,

όχι μονάχα μια φορά αλλά συνέχεια,

από το κυλικείο να αγοράζουν κολατσιό για μαθητές,

στην ασιτία θεραπεία επιδιώκοντας και προλαμβάνοντας την πιθανή λιποθυμία.

Τους είδα βάζοντας το χέρι τους στην τσέπη, όχι μονάχα μια φορά αλλά πολλάκις,

για να προμηθευτούν τα απαραίτητα υλικά για το έργο τους,

χαρτόνια, χρώματα, πινέλα και λοιπά, που δεν είναι αυτονοήτως διαθέσιμα

από τον πενιχρό προϋπολογισμό γονέων και σχολείου.

Τους είδα να προετοιμάζονται για τα επόμενα μαθήματα,

από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα, ώρες ολόκληρες σε βάση καθημερινή

– ίσως μοναδική εξαίρεση δημόσιων υπαλλήλων,

που, πέρα από το εργασιακό ωράριο, στο σπίτι συνεχίζουν τη δουλειά τους.

Και είδα τέτοια σπίτια εκπαιδευτικών

να έχουν μεταμορφωθεί σε απέραντη βιβλιοθήκη,

σε ένα μελετητήριο απέραντο, σε χώρο εργασιακό,

γιατί η δουλειά τους έχει γίνει η ζωή τους.

Τους είδα ώρες μπρος σε μια οθόνη υπολογιστή,

όχι για περιήγηση άσκοπη στο διαδίκτυο

ή για χαζολογήματα στο «προσωποβιβλίο» - facebook,

αλλά για αναζήτηση υλικού για τη δουλειά τους,  

για την αξιοποίησή του στην αυριανή διδασκαλία.

Είδα να παρακολουθούν επιμορφωτικά προγράμματα,

τα περισσότερα – έχει αποδειχθεί- από όλους τους άλλους κλάδους,

συνέδρια, ημερίδες, σεμινάρια, μεταπτυχιακά και άλλα,

τα πλείστα με αποκλειστικά δική τους επιβάρυνση και όχι δωρεάν αυτονοήτως,

με κίνητρο μοναδικό το πώς καλύτεροι θα γίνουν στο λειτούργημά τους.

Τους είδα εμπνευσμένες δράσεις αναλαμβάνοντας,

ωραίες και πρωτότυπες, με παιδαγωγική αξία,

πέρα από τα υποχρεωτικά τους τα καθήκοντα,

δηλαδή των μαθημάτων τη διδασκαλία.

Παρακολούθησα έκθαμβος την παρουσίαση

των δράσεων της σχολικής χρονιάς στη λήξη,

για υγεία, περιβάλλον, διατροφή, πολιτισμό κι άλλα παρόμοια,

με αδιαμφισβήτητα τα παιδαγωγικά οφέλη.

Τους βλέπω τέλος και τους προσδοκώ,

ως τη μοναδική για το έθνος μας ελπίδα,

να λειτουργήσουν, ως οφείλουν, όχι μόνο ως φορείς παιδείας κι αγωγής,

αλλά και ως φορέας αλλαγής κοινωνικής,

για τη βελτίωση της αυριανής μας κοινωνίας.

Ω, εσείς, …τάχα δάσκαλοι «τεμπέληδες»,

το ελάχιστο αυτό δείγμα σεβασμού δεχθείτε

και εκτίμησης του έργου που ακάματα και ευσυνειδήτως λειτουργείτε!